dinsdag 28 oktober 2014

Geduld: ze zei: ik moet iets opbiechten...

Ze zei: ‘Ik moet iets opbiechten. Ooit heb ik een van mijn kinderen een flink pak rammel gegeven. Het was zo’n periode tussen Kerst en Oud en Nieuw toen ik veel aan mijn hoofd had en alles tegelijk plaats vond. Vlak voordat het gebeurde goot ik rijst in de pan, ging de voordeurbel en poepte de kat van buren in de tuin precies onder mijn keukenraam. Tot overmaat van ramp hoorde ik op hetzelfde moment de jongens in de achterkamer moord en brand gillen. Ik dacht aan de vreselijkste dingen en mijn hartslag vloog omhoog. Tijd voor actie! Met grote stappen liep ik dreigend op de kinderen af. “Hou hier onmiddellijk mee op!”, riep ik zo hard als ik kon. Ik haalde uit met mijn armen in de hoop mijn oudste zoon te raken. Mijn hand belandde op zijn rug. “Au, wat doe je nu!”, schreeuwde hij verontwaardigd en hij rende de kamer uit. Met een klap smeet hij de deur dicht. Wil je weten of het hielp? Voor het korte moment wel, want de ruzie tussen de jongens was gestopt. Maar het voelde niet goed. Het luchtte niet op en het was niet nodig geweest.’ 

 


                                   

 

Veel ouders en opvoeders hebben een druk leven waarin ze van het een naar het ander rennen. In het bovenstaande voorbeeld gaf de moeder zichzelf geen tijd om na te denken. Door de stress verloor ze haar geduld en emoties namen de overhand. Het lijf reageert vaak sneller op situaties dan we ons kunnen voorstellen. Een emotie is een innerlijke beleving dat door een gebeurtenis wordt opgeroepen. Het komt van het Latijnse woord ‘movere’, dat bewegen betekent. Het lichaam wordt door een prikkel in beweging gezet en veroorzaakt diverse lijfelijke reacties. Het is lastig om emoties als boosheid en angst te controleren. Natuurlijk mogen opvoeders best eens gedoseerd boos worden. Maar wie zich erin verliest en niet meer kan nadenken stopt met opvoeden.

 

Door even te wachten met een reactie is het makkelijker om de Gordonprincipes toe te passen. Rustig zitten, (h)erkennen van de eigen gevoelens en nadenken over de situatie voorkomt het verliezen van geduld. Zeker in het begin kost het tijd om een ik-boodschap te formuleren. Opvoeders die erg uit hun doen zijn kunnen het best eerst hun gevoelens uitspreken. Dat lucht vaak enorm op zonder dat kinderen allerlei verwijten naar het hoofd worden geslingerd. Met een simpele ik-boodschap kan aan kinderen worden uitgelegd waarom iets wel of niet kan. Door de uitleg is de kans groot dat kinderen zullen meewerken. Bijkomend voordeel is dat kinderen leren om anderen ook met respect te behandelen. Twee vliegen in een klap.

Lastig om het geduld te bewaren? 

Lees dan de volgende tips en kom naar het  Gordoncongres op 30 oktober!

 

Tips:

 

·         Herken je eigen emoties

·         Oordeel niet over je emoties

·         Wacht met reageren

·         Benoem je emoties

·         Neem de tijd

·         Als het niet gelukt is….begin je de volgende keer weer opnieuw!

 

 

 

 

Marre Taal

woensdag 17 september 2014

Geduld, daar hebben we toch helemaal geen tijd voor!


Als je door blijft gaan met huilen ga je van mijn schoot!’, zegt de pedagogisch medewerkster met een zucht. De leidster heeft duidelijk moeite met het bewaren van haar geduld. Het is druk op Kinderdagverblijf De kleine Beer*. Alle kinderen zijn aanwezig en iedereen vraagt op hetzelfde moment aandacht. Mieke van 2,5 huilt aan een stuk door, Daan van 3 klimt op tafel en Mette van 3,5 heeft net de bak met duplo omgekieperd. De stukjes liggen verspreid over de hele vloer. Wat nu?

Een baan op een Kinderdagverblijf kan worden vergeleken met werk in de bouw. Het is net zo zwaar of zelfs zwaarder. Medewerkers van Kinderdagverblijven en gastouders houden een hoop ballen in de lucht. Baby’s worden in en uit bed getild, schoenveters worden gestrikt en s’ middags worden eindeloze hoeveelheden boterhammen gesmeerd. Pedagogische rapporten worden geschreven en aan het einde van de dag worden ouders netjes te woord gestaan. Alles bij elkaar zijn dat een hoop verschillende taken.

In situaties dat er veel tegelijk moet gebeuren is het niet gek dat een leid(st)er eens een keer uit zijn/haar slof schiet. ‘Geduld, daar hebben we toch helemaal geen tijd voor!’, riep een pedagogisch medewerker onlangs tijdens een werkoverleg. Het idee dat kalmte bewaren veel tijd kost is wijd verspreid. Het lastige is dat geduld het meest nodig is op momenten die minst uitkomen. Is het wel mogelijk om rustig te blijven wanneer er honderd dingen tegelijk moeten gebeuren?

Rennen van het een naar het ander is nooit de beste oplossing. Op een kinderdagverblijf leren kinderen dat ze soms even op hun beurt moeten wachten. Daar is niets mis mee. Psycholoog Thomas Gordon wijst ons op het belang van actief luisteren, zodat kinderen zich gezien en begrepen voelen. Ook al is het maar voor even. Begrip helpt kinderen hun gevoelens te verwerken. Stel dat de medewerkster van Kinderdagverblijf De kleine Beer* iets had gezegd als: ‘Ik kan zien dat je nog teleurgesteld bent’ dan was het verdriet vast en zeker sneller over gegaan! Actief luisteren is niet voor niks een van de speerpunten van de Gordonmethode. Wil je meer weten? Kom dan naar het Gordoncongres op 30 oktober!!!
 
Meer informatie op www.gordoncongres.nl

(* De naam de Kleine Beer is fictief.)

maandag 18 augustus 2014

Eén tik


Ik heb gelukkig geen jeugd gehad met veel slaag. Toch herinner ik me levendig de tik die ik eens van
mijn vader kreeg. Wat zal ik geweest zijn – een jaar of vijf? Dan waren mijn zussen 10 en 15. Het was tijdens het kamperen. Mijn vader gaf ons alle drie een pak voor de broek omdat we in plaats van te gaan slapen, maar bleven giechelen. Hoewel de tik die mijn vader aan mij gaf beduidend zachter was dan die aan mijn zussen, was ik de enige die in huilen uitbarstte. Het voelde zo oneerlijk, zo kwetsend! De vraag voor nu is natuurlijk: en hielp het? Nou nee. Op mijn zussen maakte het weinig indruk: zij kregen er de slappe lach van. Voor mij daarentegen was het een angstige ervaring. En mijn vader heeft zich er nog jaren schuldig om gevoeld. Tja…

Er zijn voorstanders van de ‘pedagogische tik’.  ‘Ik ben vroeger ook geslagen en ben er niet slechter van geworden’,  zeggen zij. Maar klopt dat wel? Als zij terugdenken aan de situatie(s), wat herinneren zij zich dan? Waarschijnlijk het gevoel van ontreddering, de oneerlijkheid, de angst of de boosheid. En weinig kans op waardevolle inzichten.

Sommige pedagogen menen dat een ouder zijn kind best mag slaan, mits weinig, de ouder kalm is, deze alleen bij serieus wangedrag slaat en als echt niets anders helpt. Maar wat blijkt?  In recent onderzoek (Journal of Family Psychology, 14 april 2014) kwam naar voren dat ouders meestal juist slaan  als ze boos zijn, en veelal ook bij minder ernstige ‘vergrijpen’. Bovendien: Het helpt niet. In zo’n driekwart van de gevallen misdraagt een 2 tot 5 jarige zich opnieuw binnen tien minuten nadat hij geslagen is.  En over één ding zijn pedagogen het eens; veel slaan en slaan uit woede geeft kans op schadelijke effecten op het kind.

Maar wat dan? Hoe krijg je dan je kind in het 'gareel'? Zijn er wellicht andere manieren die wel werken en die toch niet leiden tot verwende kinderen? Die kinderen wel waardevolle inzichten biedt?  In het Gordoncongres op donderdag 30 oktober 2014 (Hilversum) zal worden ingegaan op effectieve en niet-effectieve manieren van opvoeden. Meer informatie vindt u op de website www.gordoncongres.nl . Ook wordt u van harte uitgenodigd een reactie te geven op deze blog. Hoe bent u opgevoed? Welke tik/ straf herinnert u zich nog levendig? En hoe kijkt u daar nu naar?
 

dinsdag 15 juli 2014

Gordoncongres komt eraan!


Klaar!!

 

Spannend…..op 30 oktober organiseren we een groots en Landelijk Congres over de Gordonmethode!!! Na maanden van intensief overleg gaat het nu echt gebeuren. Flyers zijn gedrukt en de website is af. We zijn er trots op.

De methode die in de jaren 60 ontwikkeld is door Amerikaans psycholoog Thomas Gordon is 35 jaar geleden naar Nederland gehaald en is nog steeds van onschatbare waarde. Het is een degelijke en bewezen methode die praktisch en zeer effectief. Bij vele gezinnen keerde de harmonie weer terug en verbeterde de communicatie.

Het thema van het congres is: Met alle respect!? Is het altijd nodig om gebruik te maken van macht? Kunnen ouders en professionele opvoeders nog wel zonder straf en beloning? Het is een vraag die ouders en professionals in de Kinderopvang zichzelf vaak stellen. Kijk maar eens naar het volgende voorbeeld.

'Jongens, komen jullie even helpen?', vraagt Ans hijgend terwijl ze de tentstokken uit de zak probeert te trekken. 'Ikke niet hoor!', roepen Bart en Thomas. Thomas pakt de bal en samen rennen ze het veld op. Daar zit Ans dan. Te midden tussen alle tassen. Er zit niets anders op dan de tent in haar eentje in elkaar te zetten. Het is warm. Even later gutst het zweet langs haar rug. Het tentzeil hangt binnenste buiten, de stokken zijn te kort, de ingang is aan de verkeerde kant en de haringen willen de grond niet in. Ans vraagt zich af waar iedereen gebleven is.

 Er zijn verschillende manieren om met deze situatie om te gaan. Ans besloot om alles zelf op te knappen en kwam niet voor haar eigen behoeften op. Toegeeflijke opvoeders kiezen ervoor om de behoeften van de kinderen voorrang te geven. Het kan ook andersom. Opvoeders die gewend zijn om gebruik te maken van straffen en belonen stellen juist hun eigen behoeften voorop en vergeten om te luisteren naar de kinderen.
 
Psycholoog en schrijver Thomas Gordon is voorstander van een democratische opvoeding. Hij moedigt volwassenen aan om kinderen deelgenoot te maken van onze plannen. Als opvoeders echt open staan voor de ideeen van kinderen voelt iedereen zich serieus genomen. Laat alle peuters, kleuters en schoolgaande kinderen meedenken en meebeslissen. Wedden dat die tent van Ans dan binnen no-time zou zijn opgezet?  

Wil je meer weten? Kom dan naar ons Landelijk congres op 30 oktober in Hilversum!!

Deze blog is geschreven door Marre Taal.